«پروانه» یک کتاب آشپزی افغانی به زبان انگلیسی در مورد غذاهای کشور افغانستان است. نویسنده این کتاب، خانم ایوبی، ساکن استرالیا، با استفاده از حکایت هایی از تاریخ خانواده اش و تجربیات مادرش، سرآشپز فریده ایوبی، تاریخچه غذاهای افغانی و نحوه طبخ آن را توضیح داده است.

پروانه، یکی از ده‌ها کتابی است که در پایان سال ۲۰۲۰ در فهرست بهترین کتاب‌های غذای مجله و وب‌سایت «غذای خوب» بی‌بی‌سی قرار گرفته و در مقالات متعددی در نشریات معتبر در سراسر جهان، از جمله پست آمریکا به نمایش درآمده است. نیویورک تایمز از این کتاب به عنوان یکی از بهترین ها در مورد غذای ملل یاد کرده است.

کتاب آشپزی «پروانه» آشپزخانه و میز غذاخوری خانواده افغان را توصیف و به تصویر می کشد، جایی که رنگ و طعم عشق در آن احساس می‌شود. طعم غذاهای سنتی افغانستان نه تنها از محصولات ارگانیک و ترکیب ادویه ها، بلکه از تجربه، احساس و محبتی که باید در هنگام پخت و پز جستجو کرد نیز به دست می آید.

کتاب آشپزی افغانی PDF «پروانه» در شش فصل گردآوری شده و در مجموع ۴۰۹ صفحه دارد. مقدمه و دستور پخت غذاهای نوروزی افغانی در فصل اول کتاب آمده است. از هفت میوه تازه و خشک گرفته تا سبزیجات سبز و ماهی.

این کتاب بینظیر با ادغام تصاویر غذاهای افغانی، توصیفات محیطی که غذا در آن طبخ و سرو می شود، ظروف سفالی، صفحه آرایی و طراحی توانسته است به خواننده این حس را القا کند که گویی در حال تماشای یک شاهکار باشکوه است. ضمناً سبک نگارش استفاده شده در این کتاب حرفه ای و استاندارد است که برای مخاطب انگلیسی زبان کاملاً خوشایند است.

این کتاب آشپزی افغانی که با فرمت پی دی اف، در سایت بوک سی اف ارائه می‌شود، کتابی آمیخته با دستور العمل های سنتی افغانی، داستان یک خانواده از منطقه ای است که مدت هاست از جنگ رنج می برد. والدین دورخانای ایوبی که نویسنده این کتاب است، زلمی و فریده ایوبی، در سال ۱۹۸۵ در اوج جنگ و سرما با فرزندان خردسال خود از افغانستان گریختند. هنگامی که رستوران خانوادگی آنها پروانه در سال ۲۰۰۹ در آدلاید افتتاح شد، چشم انداز آنها این بود که خاطرات خانوادگی خود را، از طریق لذت غذاهای افغانی، که با فرهنگ غنی تاریخی و سنت های سخاوت و مهمان نوازی افغانستان آغشته شده بود، با جهان به اشتراک بگذارند. تا تصویر کامل تری از کشور افغانستان ارائه دهند.

این کتاب آشپزی غذا های افغانی، شامل دستور العمل های معطر و خوش‌طعم، نسل ها در خانواده‌های افغانی مورد استفاده است و شامل غذاهای برنجی، کوفته ها، ادویه کاری، گوشت، پاستا افغانی، چاتنی و ترشی، سوپ و نان، نوشیدنی و دسر می شود. برخی از آنها وعده های غذایی روزمره هستند، برخی دیگر غذاهای ویژه جشن‌ّها و مراسم ملی افغانستان هستند و هر کدام داستانی برای گفتن دارند. دانلود کتاب آشپزی افغانی پروانه، از طریق وب‌سایت بوک سی اف، امکان‌پذیر است.

در پیش‌درامد این کتاب آشپزی افغانستان، که به نحوی داستان‌گونه و بسیار جذاب به شرح رسپی‌های افغانی پرداخته است، خواهید خواند:

خانواده من هرگز برنامه بلند پروازانه ای برای افتتاح یک رستوران نداشتند. پروانه توسط مادرم فریده و بینش و طرز فکر او، که به عنوان مهاجر به استرالیا آمده بود، شروع به کار کرد. حفظ آداب و رسوم و طعم و ذات غذاهای افغانی و همچنین به اشتراک گذاشتن آن با کسانی که در خانه جدیدمان هستند، بسیار حائز اهمیت بود. او عشق ریشه‌دار نسل‌ها به غذاهای سنتی‌اش و آیین‌هایی که در کنار آن می‌نشیند را با خود حمل می‌کرد. این، همراه با تجربه تلخ ما به عنوان افراد آواره، که شاهد تأثیرات پراکنده جنگ بر حافظه و فرهنگ افغانستان بودیم، پروانه را به وجود آورد. به این ترتیب، پروانه با بزرگمنشی، آشتی و خلاقیت همراه بود که آمیزه ای از امید و از دست دادن بود. با این حال، با نگاهی به گذشته، رشته‌های این ایده مدت‌هاست که به شکل‌های مختلف وجود داشته است، و بسیار قبل از اینکه درهای پروانه را در سال ۲۰۰۹ باز کنیم، برای تثبیت و بیان به ما راه پیدا کرده بود.

تجلی تاریخ عظیم گرده افشانی متقابل و تبادل فرهنگی بود که تاریخ افغانستان را در مرکز جاده ابریشم باستانی بنا کرد. با گذشت زمان و رخ دادن تغییرات در سرزمین، از جمله ظهور افغانستان به عنوان یک دولت ملی، این موضوع در آشپزی و سنت های پیرامون آن ثبت شد. زمانی که ابرهای سنگین درگیری در بالای سر جمع شدند، خانواده من به استرالیا مهاجرت کرده بودند – و با احساسات تبعید، که چالش‌ها و فرصت‌های آن اکنون در اختیار ما بود، غذا رنگ و بوی جدیدی پیدا کرد. غذا هرگز ثابت نبود، بلکه راهی در حال تکامل بود تا به تاریخ خود لنگر بزنیم و در عین حال بادبان هایمان را با امید به فردا پر کنیم. برای ما غذا وسیله ای برای گفتن داستان بزرگتر شده بود. این کتاب نه تنها شامل دستور العمل ها، بلکه تاریخچه و انرژی هایی است که در پشت آنها نهفته است. آگاهی از این تاریخ ها و انرژی ها برای درک آشپزی افغانی به گونه ای که فراتر از سطحی باشد، مهم و حتی ضروری است.

برای مدت طولانی، روایت مسلط پیرامون افغانستان در دام ایده تسخیر، رام کردن و دستکاری آن توسط کسانی است که به دنبال کنترل آن هستند. تصاویر خشونت و فاجعه تقریباً همیشه غالب است. استنباط در تمام این تصاویر یک کشور بسیار متخاصم و بیگانه، بیش از حد «دیگری» است که نمی توان با آن درگیر شد، یا سرزمینی بایر برای ترحم. و اگرچه درست است که بسیاری از مردم افغانستان در طول نسل‌ها رنج کشیده‌اند، اما دلایل این رنج با روایت‌های رایج مرتبط است که منطقه و مردم در آن را به موقعیتی دور و آشتی‌ناپذیر تحمیل و کاهش می‌دهد. اما حقایقی در مورد افغانستان که به طور فزاینده‌ای برای درک آن، در برابر واقعیت درهم تنیده جهانی دنیای امروز ما، اهمیت پیدا می‌کنند، داستان‌های ارتباط متقابلی است که زیربنای آن است.

من امیدوارم که این ارتباط متقابل در غذاها، مواد اولیه، طعم‌ها، آیین‌ها و تجربیات خانواده‌ام در صفحات این کتاب آشپزی افغانی آشکار شود. علاوه بر این، در عرف افغانستان، جایی که پیوندهای تاریخی عمیق است و دریچه ای را تشکیل می دهد که برای اولین بار جهان را از طریق آن درک می کند، داستان های غذا و فرهنگ، هر جا که ممکن است و مرتبط است، توسط شجره نامه مادرم، که وضوح آرام و بی سروصدا و بی سروصدای او به هم پیوند خورده است. عشق به آشپزی در نهایت پروانه را زنده کرد. پروانه، و غذاهای مشترک آن، لایه های زیادی از اهمیت را برای ما دارد. هر دو داستان غیرمنتظره‌ای را روایت می‌کنند – زیرا کسانی که برای اولین بار با غذاهای افغانی غذا می‌خورند، از آشنایی با این غذاها غافلگیر می‌شوند و به تاریخ غنی و ناگفته‌ای اشاره می‌کنند.

آنها داستان مادرم را روایت می کنند که در چهار سالگی مادر خود را از دست داد و توسط پدری بزرگ شد که او را تشویق کرد تا از جوانی به دنبال علاقه اش به آشپزی باشد. آنها داستان نیاز غیرقابل انکار به تشریفات را از طریق غذا، از آثار دائمی و عمیق حک شده خاطرات، در غیر این صورت گذرا و زودگذر، روایت می کنند. آنها داستان این را می گویند که ما به چه کسی تبدیل شده ایم، که توسط تحولات عاطفی و فرهنگی که با آنها هماهنگ بودیم، شکل گرفته ایم. و مهمتر از همه، آنها داستان چگونگی تجربه ما از طریق غذا و پروانه را از طریق غذا و پروانه، یک میل جهانی برای برقراری ارتباط، بدون توجه به تفاوت‌های درک شده، نشان می‌دهند – اشاره به چشم‌اندازی از آینده‌ای که همه ما می‌توانیم با هم به سمت آن حرکت کنیم.

-93%